Yalnızlığa dayanırım da, birbaşınalığa asla.
Yaşlanmak hoş değil duvarlara baka baka.
Bir dost göz arayışıyla.
Saat tıkırtısıyla...
Korkmam, geçinip gideriz biz mutluluğuyla,
Ama;
'Günün aydın,
akşamın iyi olsun'diyen
biri olmalı
bir telefon sesi çalmalı arasıra da olsa
kulağımda.
Yoksa,
Zor degil,hiç zor değil, demli çayı bardakta karıştırıp,
bir başına yudumlamak doyasıya,
Ama:
'Çaya kaç şeker alırsın?'
Diye soran bir ses olmalı ya ara sıra...
CAN YÜCEL
Yalnızlık üzerine çok düşünürüm ben...Yalnızlığın bir tercih olduğunda çok güzel olduğunu ve insanı beslediğine inanıyorum.Ve kendi kendine mutlu olmayı bilemeyen insanların başkalarıyla birlikteyken de gerçek anlamda mutlu olamayacağına...Şair ne de güzel anlatmış bunu yukarıdaki şiirde,oldukça açık ve öz bir biçimde...
Ayrıca buna benzer kavramlar üzerine kafa yoranlara bir kitap da tavsiye edebilirim:Aşk,Özgürlük ve Tekbaşınalık-OSHO Bu kitap sadece yalnızlık-tekbaşınalık kavramlarını irdelemiyor;bunların aşk ve özgürlükle bağlantılarını kuruyor.Değişik bakış açıları kazanmak için ideal...
Ellerine sağlık "Hayal", sana "Hayal" mi demeliyim?
YanıtlaSilŞubat başında bana yazdığın yorumu anında okuduğumu bilmiyorsun sen tabi, evde ekran karşısında öylece pinekliyordum, o gün sanki tek güzel şey, bana keyif veren tek şey yorum yazdığın posta konu olan Bülent Ortaçgil şarkısıydı, ekran karşısında pineklerken , bir de şarkıyı dinlerken döndür&dur, yorumun düştü, şu an gibi hatırlıyorum çünkü o günün o şarkıdan sonra en güzel ikinci şeyi oldu, böyle, nasıl desem, kalbim pıt diye çarptı..harika bir şey yazmıştın çünkü,"bazen sırf moralimi düzeltmek için açıp okuyorum yazdıklarınızı". Bu çok acaip bir şey, kendin için yazdığın, kendi kendine mutlu olduğun bir şeylerin hiç tanımadığın birilerine de bir şeyler hissettirebilmesi...bu tek ve yalnız olmadığımızı gösterir, biliyorsun , değil mi? İlk blog yazımda, ilk önce kendim için biriktirmek istediğimden, bunun için bloğumun yeni bir kanal olmasından bahsetmiş, bloglarıyla bana tıpkı senin hissettiğin gibi hissettiren başkalarından aldığım cesaretle de belki 1-2 kişiye de ben dokunabilirim demiştim...yorumun bunu başardığımı gerçekledi...bir de biraz şaşırdım, çünkü yazmaya başladığım dönemlerde öylesine huzur ve keyif doluydum ki...sonra..geçen yazdan bu yana yazılarımın seyrekleştiğini, hatta ruh halimin sevimsizleştiğini görmüşsündür eski yazılara göz attıysan...böyle olması yüzünden biraz tasalıydım, böyle iddialı bir ismin altında sürekli sıkıntı, mutsuzluk vs vs...herşeye rağmen satır aralarında hala güzel bir şeyler okunabiliyor olduğunu görmek öyle nefes aldırdı ki bana...Yorumunu okuduğum günden beri sana yazmak hep aklımın bir köşesindeydi,ama işte okumuşsundur, ağrı, sızı, ameliyat derken bugün oldu..seni okuyorum...sevgilerimle...Peren...