90'ların Video Oyunları

Çocukluğumun kasetli,tvye bağlanan atari oyunlu günleri...Ne güzel günlerdi onlar be...Contra'yı baştan sona bitirip sondaki jenerik akışını büyük bir gururla izlemek,mario'da oyunu bitirip de "prenses başka bir kalede"yazısıyla karşılaşınca bu sefer belki başka birşey olur diye bir heves oyuna yeniden başlamak,bomberman,tank,soccer,road fighter,mortal combat,street fighter...Street fighter da "aduket"(!) yapınca çok mutlu olmak...daha neler neler...Şimdiki bol teknolojik,bol efektli 3D oyunların hiçbiri o tadı veremiyor,veremeyecek 80ler kuşağına malesef...

Niye Bu Kadar Zor?

Çok farklı hayat görüşlerine,yaşam biçimlerine sahip olsak da karşılıklı hoşgörü içinde birlikte yaşamak neden bu kadar zor? Ya da bunu biz Türk insanı neden bu kadar zor bir hale getiriyoruz? Bir yanda biri özgürce plajda bikinisini giyip güneşlenirken bir diğeri sokakta rahatça eşarbıyla pardösüsüyle neden dolaşamasın ve bu ikisi birbiriyle neden arkadaş olamasın ki?Ya da bir tarafta isteyen bir gece klübüne gidip içki içip dansedebilirken dilediğince,bir diğeri camiye gidip ibadetini yapamasın?

Nedir bu kadar korktuğumuz?Bizi birarada tutan en temel değer "insanlık" değil mi?Nedir Türkiye'de bu karşı hayat görüşünü sindirme,yoketme anlayışı?Başa kim gelirse gelsin,kim iktidar olursa olsun değişmeyen en temel anlayış...Biz her ne kadar hep demokratiklikten dem vursak da,kafalar "demokrat" olmaktan o kadar uzak ki...

Çok farklı hayat görüşlerinin,hayat tarzlarının içiçe geçip güzel bir mozaik oluşturduğu bir Türkiye hayal ediyorum...İktidarların karşılıklı hep birşeylerin "rövanşını" almadığı,diğer tarafın başa gelmesinden korkmadığı,"gerçekten" tüm hayat tarzlarının güvencede olduğu,kamplara ayrışmamış bir Türkiye...Bu bir ütopya mı?Sadece bir hayal mi?Bilmiyorum...Ama ne demiş ünlü şair Yahya Kemal:"İnsan bu alemde hayal ettiği müddetçe yaşar..." Ve bazen de gün gelir en olmaz denilen hayaller gerçekleşiverir...

Modernize Aşklar

"Dün gece,hiç tanımadığım bir erkeğe,sırf sana benziyor diye,facebooktan arkadaşlık isteği yolladım"

-Leman Sam'ın o meşhur şarkısının modernize versiyonu olsa olsa böyle olurdu sanırım-

.............................

 

Çok mu bunaldın?Herşey üstüne üstüne mi geliyor?Yaşamaktan mı bezdin?Dibe vurmuş durumda mısın?

O zaman şöyle düşün...

İntihar edemezsin,istersen bir sor kendine,yapamayacağını biliyorsun en içte derinlerde bir yerlerde...Değil mi?

Ee o zaman?Sana verilmiş ömür ne kadarsa bunu yaşayacaksın,kaçarı yok.Hayat devam ediyor ve herşeye rağmen devam edecek...

Madem bu hayatı öyle ya da böyle yaşayacaksın,o halde mutsuz,bitmiş-tükenmiş,kendini salmış bir hayat yaşamaktansa kendini zorlayıp mutluymuş rolü yapabilirsin.Dışarı çıkabilir,arkadaşlarınla vakit geçirebilir,ilgini çeken etkinliklere katılabilirsin.Her halükarda mutsuzsan evde pijamalarla saç-baş dağınık saatlerce yataktan çıkmayıp vaktini geçireceğine;şık şıkırdım giyinip dışarıda arkadaşlarınla sinemada ya da canlı müzik dinleyebileceğin bir yerde zamanını geçir.Madem ki hiç bir şey farketmiyor,öyle ya da böyle...Yüzüne de maske gibi de olsa bir gülümseme yerleştir...

Kesinlikle farkı göreceksin!

30 Yaş Kadını

“… Bütün kadınlarla, özellikle bu güzellikte ve bu yaştaki kadınlar ile iyi konuşmayı beceremem. Bana öyle geliyor ki, otuz yaşlarında vardı. Genç kızlar, hayal kurar ve sözlere inanırlar. İhtiyar kadınlar, ölümden korkar ve cennet için söylenenleri heyecanla dinlerler. Böyleleri ise, yitirdiklerinin de, kazandıklarının da değerini bilirler. Meseleleri kendilerine göre yorumlarla. Bu yorumlar tuhaf olabilir ama ahmakça değildir….” Meşa Selimoviç, Derviş ve Ölüm

Aykırı Yaşlılar

Deli Anne'nin bloğunda gördüğüm ayın blog tanıtımı.O kadar hoşuma gitti ki ben de paylaşmak istedim.Bizim ülkemizdeki yaşlandıkça silikleşen,özensizleşen insanların aksine;bu sitedeki yaşlılar yaşam dolular.Rengarenk giyimleri,farklı tarzları ve bunları yaşlarının olgunluğunu yadsımadan doğallıkla taşıyışları harika.Her zaman insanın kendi özgünlüğünü koruması gerektiğine inanan ben, bu sitedeki fotoğraflara bayıldım.

Bir Yalnız Kovboy,Ben...

RedKit gibi hissediyorum kendimi…Bir yalnız kovboy…Yalnız ama mutlu yalnızlığından…Kasaba kasaba geziyor durmadan atı Düldülün üzerinde…Tüm gün dalton kovalıyor,türlü maceralar yaşıyor ancak gün biterken yanında sadece köpeği Rintintinle, ”yalnız kovboy” şarkısını mırıldanarak  sürüyor atı Düldülü batan güneşin kızıllığı üzerine…Ufukta yeni kasabalar,yeni maceralar…Ve bir yalnız kovboy..İnsanlar arasında ama yalnız…Yalnız ama mutlu yalnızlığından…

İhtiyarın Torbası...

Akşamüstü...Güneş çoktan terketmiş semayı..Ve şehrin tek tük insanların geçtiği ara sokaklarının birinde,ihtiyar bir adam boşalttığı işporta tezgahının üstünü örtmekle meşgul...

Hareketleri yavaş,dudağının ucunda küçücük kalmış sigarası,boş gözlerle dumanını üflüyor gitgide kararan gökyüzüne karşı...

Gün bitmiş,kazandığı cebinin en dibindeki şıkırdayan bozuk paralarla birkaç buruşuk kirli kağıt paradan ibaret..

Tezgahtan toplananlar büyük siyah bir poşetin içine konmuş,adam poşeti vuruyor sırtına,istikamet ev,ağzında sigaranın verdiği acı tat..

İşte bütün hepsi bu...Torbada günden geri kalanlar,yüzünde hazin bir gülümseme oluşturan bir günlük hasılat..

Yorgun bir ihtiyar,ki bildiği sabretmek,çalışmak ve kanaat,

Onun yorgun göz bebeklerinde sıkışıp kalmış koca bir hayat…

Üzerinde Düşünmeye Değer...

Herkesin üç kişiliği vardır.Ortaya çıkardığı,sahip olduğu,sahip olduğunu sandığı...