Çok farklı hayat görüşlerine,yaşam biçimlerine sahip olsak da karşılıklı hoşgörü içinde birlikte yaşamak neden bu kadar zor? Ya da bunu biz Türk insanı neden bu kadar zor bir hale getiriyoruz? Bir yanda biri özgürce plajda bikinisini giyip güneşlenirken bir diğeri sokakta rahatça eşarbıyla pardösüsüyle neden dolaşamasın ve bu ikisi birbiriyle neden arkadaş olamasın ki?Ya da bir tarafta isteyen bir gece klübüne gidip içki içip dansedebilirken dilediğince,bir diğeri camiye gidip ibadetini yapamasın?
Nedir bu kadar korktuğumuz?Bizi birarada tutan en temel değer "insanlık" değil mi?Nedir Türkiye'de bu karşı hayat görüşünü sindirme,yoketme anlayışı?Başa kim gelirse gelsin,kim iktidar olursa olsun değişmeyen en temel anlayış...Biz her ne kadar hep demokratiklikten dem vursak da,kafalar "demokrat" olmaktan o kadar uzak ki...
Çok farklı hayat görüşlerinin,hayat tarzlarının içiçe geçip güzel bir mozaik oluşturduğu bir Türkiye hayal ediyorum...İktidarların karşılıklı hep birşeylerin "rövanşını" almadığı,diğer tarafın başa gelmesinden korkmadığı,"gerçekten" tüm hayat tarzlarının güvencede olduğu,kamplara ayrışmamış bir Türkiye...Bu bir ütopya mı?Sadece bir hayal mi?Bilmiyorum...Ama ne demiş ünlü şair Yahya Kemal:"İnsan bu alemde hayal ettiği müddetçe yaşar..." Ve bazen de gün gelir en olmaz denilen hayaller gerçekleşiverir...
